چند وقت پیش دوستی خبرم کرد که خبر صفحه اول سایت فارسی بنگاه خبرپراکنی روباه پیر را بخوانم و من هم زمان آن را با روز ایجاد صفحه اشاره شده در آن خبر که عنوانی کذب و بیانی مشتاقانه داشت، مقایسه کردم و دیدم بی بی سی خبر کذایی را به عنوان منبع، تنها چند روز بعد از ایجاد این صفحه، تهیه، منتشر و لایک کردن آن را تبلیغ کرده است.

بی اختیار صحنه ای از سریال مختار در ذهنم مرور شد که در آن صحنه ابن زیاد برای صدارت بر فرمانداری کوفه با پوششی شبیه امام حسین (ع)، همراه با کاروانی سبز پوش وارد شهر می شود تا ارادتمندان امام را شناسایی کرده و میزان علاقه آنها را بسنجد و به شهادت تاریخ همین حرکت شیطانی او تاثیر زیادی بر سرکوب کوفیان و نهایتا فاجعه عاشورا گذاشت… از خود پرسیدم: آیا صفحه www.Khamenei.ir در فیسبوک را نوادگان ابن زیاد (دستگاه های اطلاعاتی آمریکا و انگلستان) بنا کرده اند؟ اگر جای کوفیان بودی چه می کردی؟ آیا به صفحه ای در لباس امام ات “لایک” می زدی یا سعی می کردی فریب لباس ها را نخوری و و و.

اما در خلال بررسی بیشتر، در میان لایک کنندگانِ صفحه ای که نام عشقم را یدک می کشید، آواتارهای زیاد و بعضا آشنایی را دیدم که ترغیب ام کرد در نظر اولیه ام تجدید نظر کنم.

با خودم اینبار گفتم: از کودکی (+)، درست از وقتی که دلباخته نور ماه شدی، هرجا که برایت عزیز بود یا در هر کجا که حریم شخصی ات به حساب می آمد، عکس ماه را نصب می کردی…

مثلا وقتی مشق ات را خوب می نوشتی یک عکس امام هدیه می گرفتی و با شوق می چسباندی زیر برگه های دفترت.

اتاق ات همیشه پر بود و هست از تصاویر امام و امام برای تو همیشه و همه جا هست و چه فرقی می کند در دل ات، خواب ات، کیف پول ات، صفحه موبایل ات، میزکار (دسکتاپ) رایانه ات، زیر شیشه میز اتاق  کار ات یا در هر جایی که می تواند زیبا شود با نقش یار… خب چه معلوم؟ شاید این صفحه را دوست داران امام ساخته باشند، به همان رسم همیشگی تو و دوستانت؟ ولی باز هم باید تحقیق کنی…

در میان ده ها اکانتم، اکانتی را انتخاب کردم که با رعایت همه جوانب، ظاهری بدل از یک شهروند انگلستانی داشت؛ با ریموت سرور غیر ایرانی، جعل آی پی کردم تا مو لای درز موقعیت مکانی ام نرود.

بعد از لاگین، صفحه منتسب به سایت امام را باز کردم، لایک کردم و بعد از چند دقیقه… سیستم بصورت خودکار لاگ اوت ام کرد و روی صفحه پیامی نمایش داده شد که مفهوم آن این بود: رفتار شما خرابکارانه تشخیص داده شده است و شما اجازه ادامه استفاده از فیس بوک را ندارید! تا به خودم جنبیدم و دکمه پرینت اسکرین را زدم، سروری که از آن استفاده می کردم خاموش شد! و من چشم و دهان باز، حیران این سرعت عمل شدم. نفس عمیقی کشیدم و خدا را شکر کردم که در دسترس شان نیستم…

چند ساعتی با خودم فکر می کردم؛ به کسانی که بدون شناخت از اقتضائات فضای شبکه های اجتماعی صهیونیستی-آمریکایی، با هر نیتی این اقدام کودکانه را انجام داده اند. لحظه ای منقلب شدم و دلم سوخت، برای آنهایی که ممکن است به عشق امام شان اکنون در زندان یا لااقل تحت تعقیب باشند… و چه بسا این کار اشتباه، تبدیل به رویه ای شود که بر اساس آن نیروهای شیطانی با ایجاد چنین فضاهایی تلاش کنند برای ایجاد انحراف و شناسایی نیروهای انقلابی در سراسر جهان؟!

حدودا ۸ – ۹ ماه پیش، طلبه ای جوان و خوش سیما در جمعی با نگرانی به من و دیگر دوستانش می گفت: ما در روزهای آغاز خیزش مردم مظلوم بحرین، اکانتی در فیسبوک ایجاد کردیم و از فعالان انقلابی آنجا خواستیم عضو فیسبوک شده و اکانت ما را اد کنند تا تجربیات انقلابی مان را به آنها انتقال دهیم؛ ۱۰۶ نفر عضو شدند… ولی عمر ارتباط مان به سه ماه نرسیده بود که تعداد آنها به کمتر از ۱۱ فعال رسید و از بقیه هم خبری نیست… بعد آهی کشید و ادامه داد:  به گمانم ما در رابطه با مسئله بحرین کم کاری کردیم و آنها از ما نا امید شدند!

آن شب هم مثل امشب تا صبح خوابم نبرد و مدام برای شهدای بحرین اشک می ریختم و فاتحه می خواندم… کاش کمی می اندیشیدیم. کاش. کمی.

– توضیح در رابطه با مفهوم کلمه “امام” در این مطلب: “امام” در ادبیات “امت” هرگز نمی میرد و ما امام حاضر را همیشه امام می نامیم که “کُلّهُم نورٌ واحد”.

– تاخیر در اظهارنظر در این رابطه را بگذارید به حساب مشغله های زیاد کاری و نداشتن فرصت کافی برای تحقیق کردن.

– راستی چرا هیچکس از اکانت و صفحه تارنمای امام در اجتماع های مجازی ایرانی، مثل افسران حرفی نمی زند؟ (به زودی در این رابطه نیز، به سهم خود، کارهایی انجام خواهم داد… )