۱، ۲، ۳، ۴، ۵، … شمارشِ گل‌های قالی تمام شد و شرمِ حضورِ من ناتمام ماند! از روزِ دوازدهِ ده، ساعت پانزده  می‌گویم که […]

و اینگونه نمایندگان مردم، زینت میز مجنونان قدرت و بندگان ثروت شدند…
بر ما چه می رود؟!