رفت، کنارشان نشست، گندم خورد!

قدر نشینت شدم، قطره قطره باریدم به لبخندی میهمانم کن؛ خدا.

گمان می کردم که مهمان است … آمد … دیدم که مهمانم . چه میزبان بی ریایی !